بررسی اثر محیط کشت برگرفته از سلول های بنیادی مزانشیمی انسانی (cm-hmscs) بر نارسایی حاد کلیوی ناشی از گلیسرول در رت های نر نژاد ویستار

نارسایی حاد کلیوی arf به عنوان یک مشکل شایع و تا حد زیادی مقاوم به درمان بالینی به همراه میزان بالای غیر قابل قبول مرگ و میر همراه است که عمدتا به واسطه ناکارآمدی درمان های رایج و در دسترس می باشد. مطالعات اخیر صورت گرفته بیان می کند که اثرات مفید سلول های مزانشیمی عمدتا از طریق ترشحات پاراکرین- اندوکرینی مدیاتورهایشان میانجی می شود بر پایه این فرضیات تصمیم به بررسی اثرا condition medium سلول های مزانشیمی که حاوی فاکتورهای رشد می باشند بر روند نارسایی حاد کلیوی برآمدیم. در این مطاله ابتدا آزمایشی جهت دستیا بی به مدل حیوانی استاندارد از نارسایی کلیوی حاد طراحی شد. در این آزمایش حیوانات به گروه های کنترل، شم و تجربی تقسیم شدند. جهت القای مدل از دوز منفرد گلیسرول ml/kg8 استفاده شد و سپس از اطمینان از صحت القای مدل سازی جهت بررسی اثرات cm-hmscs بر روتد بیماری نارسای کلیوی حاد، حیوانات به چهار گروه شامل کنترل، گلیسرول، شم و تجربی تقسیم شدند. حیوانات گروه تجربی cm-hmscs را در دو الگو دریافت کردند. یک گروه cm-hmscs را در یک ساعت و دیگری در یک و 24 ساعت پس از تزریق گلیسرول دریافت کردند. به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن محیط کشت حاصل از 106×5 سلول به هر حیوان تزریق شد. 48 ساعت پس از تزریق گلیسرول، تمامی گروه ها خونگیری و تشریح شدند. در نمونه های خون جمع آوری شده غلظت سرمی bun و کراتی نین آنالیز شد، نمونه های کلیه نیز مورد بررسی های بافت شناسی قرار گرفت. نتایج نشان دادکه تیمار حیوانات با cm-hmscs موجب کاهش سطح سرمی bun، کراتی نین و تمامی پارامنر های آسیب بافتی نارسایی حاد کلیوی القا شده توسط گلیسرول در حیوانات شده است. بنابراین سلول های بنیادی مزانشیمی قادر به محافطت کلیوی در برابر نارسایی حاد کلیوی القا شده توسط گلیسرول به واسطه عملکرد اندوکرینی فاکتور های رشدشان می باشند.